Over ons…
De initiatiefnemer van Stichting Stop Lijnkaping levert gedurende al vele jaren (en voornamelijk met inzet van eigen middelen) strijd om het maatschappelijk probleem dat “lijnkaping” heet uit te bannen. Hij spant zich tot het uiterste in om de achtergestelde- en ongelijke rechtspositie van telecomconsumenten (het gaat in dezen toch om een heel grote groep consumenten) op te heffen. De middelen die de initiatiefnemer ter beschikking staan zijn echter niet langer toereikend om de strijd voort te kunnen zetten zonder de steun van het publiek.
crowdfunding
Daarom is de initiatiefnemer op 11 augustus 2020 een crowdfunding-actie begonnen. Om de bijeen te brengen middelen zo goed mogelijk aan te wenden en te beheren, heeft hij besloten daarvoor een stichting (in de vorm van een ANBI) in het leven te roepen. Onlangs heeft de stichting de ANBI-status gekregen, wat maakt dat donaties aan de stichting eventueel fiscaal aftrekbaar zijn.
naamgeving
De stichting voert voluit de naam “Stichting Stop Lijnkaping (en ander ongekend onrecht)”.
De reden hiervoor is dat de scope van haar doelstelling verder gaat dan slechts de problematiek rondom lijnkaping. De doelstelling omvat namelijk ook andere (en eventueel toekomstige) maatschappelijke problemen waarop de overheid, rechtspraak en samenleving als geheel, geen passend antwoord hebben.
Het doel van de stichting is dus niet al bereikt en verwezenlijkt (en derhalve haar bestaansrecht niet verdwenen) als de praktijk van lijnkaping is gestopt en/of lijnkaping feitelijk onmogelijk is geworden.
De naam van de stichting wordt in het dagelijkse gebruik in het algemeen afgekort tot “Stichting Stop Lijnkaping”. Daar waar deze naam wordt gebezigd, wordt dus eigenlijk gerefereerd aan de stichting met de naam “Stichting Stop Lijnkaping (en ander ongekend onrecht)”.
initiatiefnemer
De initiatiefnemer van Stichting Stop Lijnkaping heeft steeds (in woord en geschrift) de dialoog opgezocht met alle betrokken partijen en heeft al diverse, ook juridische, stappen ondernomen. Daarmee heeft hij o.a. bereikt dat op 21 december 2020 de Telecomwet is aangepast.
Hij heeft daarmee ook erkenning gekregen voor het onder de aandacht gebrachte maatschappelijke probleem en veel waardering gekregen.
Onder andere van regionale zorginstellingen, hun (op het gebied van persoonsalarmering) technisch faciliterende dienstverleners, ACM en van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.
“Het is lovenswaardig hoe u zich inspant om een gegarandeerde werking van telefoonlijnverbindingen voor persoonsalarmering gerealiseerd te krijgen.”
Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn & Sport
waar staan we nu
Lijnkaping is in de praktijk nog steeds mogelijk.
Of je nu een draadverbinding of een draadloze verbinding (met een simkaart) hebt; het maakt geen enkel verschil. Ook het feit dat je al vele jaren achtereen altijd mooi op tijd de abonnementskosten hebt betaald; het doet er niet toe en maakt daarbij geen enkel verschil.
Zolang als de telefoon/lijnverbindingen in de praktijk niet beter geborgd worden, is de beschikbaarheid van een verbinding uitermate onzeker. En het (door individuele telecomaanbieders) geven van garanties daarvoor een illusie, want is niet bespreekbaar.
De strijd is dus nog niet gestreden. Het slechts aanpassen van een wet is immers niet voldoende. Er moet ook nog naar gehandeld worden (anders verwordt een wet tot een ‘dode letter’). Maar dat vergt een goede implementatie, toezicht & controle op naleving (met zo nodig handhaving) en betere communicatie (en coördinatie) alsook afstemming tussen zowel telecomaanbieders onderling als tussen (Europese) telecomautoriteiten.
Help ons hierbij! Geef ons de middelen daarvoor!
….
(Druk op de RODE KNOP om terug te gaan naar ACTUEEL.)